Een ondervraging in Marokko alsof u er zelf bij was : de ontstellende getuigenis van Achmed Zemmouri (vervolg)

Die ochtend schudde er iemand mij wakker: « We zijn hier om te werken en niet om te slapen! »
Ze brachten me naar een afzonderlijke kamer, waar ze mijn vingerafdrukken en een DNA staal namen. Hierna fouilleerden ze mij om te zien of ik wat bij me had. Ze boeiden mijn enkels en handen, en ik werd geblinddoekt. Ik werd terug naar mijn matras gebracht.

Kort daarna, ik schat een kwartier later, kwam er iemand naar me toe en klonk het: « Als je iets wil, zeg je Hadj (respectvolle roepnaam gebruikt voor meestal ouderen ) tegen mij en ik kom naar je toe. » Ik kreeg het bevel om op te staan. Er kwamen twee mannen erbij, die mij rond mijn as deden draaien, naast mij kwamen lopen, me maanden te bukken: « Loop, met je benen omhoog, lopen, bukken! ». Na 10 meter gebukt te lopen, moest ik terug rond mijn as lopen, bukken en brachten ze mij naar een kamer met vele andere aanwezigen. Op een kalme, maar vooral bedreigende toon sprak er een man me aan. « Zeg het maar, wij weten alles. Jij hebt nog de tijd om het te vertellen, als de tijd voorbij is kan ik niets meer voor je doen. Wanneer ik weg ben is het te laat en word je aan anderen overgelaten. »
Een andere voegde eraan toe : « Zeg alles, of anders gaan ze je martelen, jou verkrachten, jouw vrouw ook hierheen brengen, je weet wel hé, ze kleden je uit, en wil je nog je kind zien ? »
Ze spraken met elkaar, plaatsten mij op een stoel en plotseling gingen ze weg de kamer uit en lieten mij achter.
Na een bepaalde tijd, circa 40 minuten, waren ze heftig aan het redetwisten, of ze mij zouden bewerken. Eén man hield de anderen tegen. Ongeveer een half uur later kwamen er nog anderen bij, een achttal personen. « Als je niets wil zeggen, geven we je wel pen en papier en dan kun je het opschrijven. »
Ze gaven me de pen en het papier.
Ik: «  Wat willen jullie van me? »
Zij: «  Schrijf op wat je hebt gedaan. »
Ik: « Ik heb niets gedaan »
Hierop bedreigde een andere man me en zei dat ik geen recht had om op een stoel te zitten. Ik moest opstaan. Hij sloeg me met zijn handpalmen op mijn kaak : «  Dit is pas het begin. »
Hierna mocht ik terug gaan zitten, en nogmaals vroegen ze mij of ik nu alles wou zeggen. Waarop ik weer antwoordde: « Ik heb niets te zeggen. »
Ze dreigden dat ze de anderen op me los zouden laten gaan. En dat deden ze ook. Een man sloeg me met de palmen van zijn handen op mijn gezicht tot hij er moe van werd. En andere kwam achter me staan, sloeg me dan op mijn kaak en zei,: « Dit is maar een opwarming. Denk er maar goed over, want deze avond zal het wat anders worden ».
Ik werd terug naar mijn matras gebracht. Het was Ramadan en tijd om het vasten te verbreken.

Na het avondgebed, rond 20 u kwamen ze mij terug halen. Dit keer brachten ze mij, nog steeds mijn armen op mijn rug geboeid, mijn enkels geboeid en geblinddoekt, naar een andere kamer, ergens boven waar ik eerder was. Ik hoorde hoe er iemand gemarteld werd. Ik hoorde kreten en geschreeuw.
« Hoor je dat? Met jou zal het nog erger worden, »hoorde ik iemand tegen me zeggen. Er kwamen tal van mensen binnen die me op hun beurt vroegen of ik had nagedacht.
ik: « Wat willen jullie weten? »
zij : « Wat wij weten, dat weten wij, maar jij moet het nu nog zeggen. »
ik: « Schrijf dat dan op papier en dan zal ik het wel tekenen. »
zij: « We moeten het van jou horen dus zeg het maar. »
ik : « Ik begrijp niet wat jullie van mij willen. »
zij: « Je hebt blijkbaar toch niet goed nagedacht, dus wij doen ons werk. »
Ze sloegen mij op mijn hoofd, tegen mijn slapen en tegen mijn kaken.

Ik werd op de grond geduwd, ze trokken aan mijn broek zeggend: « We gaan hem verkrachten », maar mijn broek ging moeilijk uit.
« Dat is nu nog niet nodig », hoorde ik een ander zeggen. Plotseling maakten ze de boeien aan mijn enkels los, en lieten me met mijn rug tegen de muur zitten. Vier mannen kwamen op mij af : « Zeg het nu maar ». Terwijl ik zo neerzat trokken ze mijn benen open en probeerden ze mijn benen tot tegen de muur te duwen. Deze martelmethode wordt bananasplit genoemd. Twee mannen stonden op mijn benen en een stompte me in mijn maag. Ik riep het uit van de pijn, bij elke kreet schreeuwden ze terug. Ze goten water over me heen tot er een van hen voorstelde om de boeien rond mijn enkels terug te binden.

« Denk er maar eens goed over na ». Toen verlieten ze allen de kamer.
Ik hoorde geschreeuw van iemand in een andere kamer, en ik wist dat het van de pijn was.
Het geschreeuw van anderen moeten aanhoren tijdens martelingen, doet meer pijn dan zelf gemarteld te worden.
Na enige tijd kwamen er twee mannen terug.
zij: « Wie is Mohamed Rha? »
ik: « Een zoon van mijn zus. »
zij: « Waar is hij? »
ik: « Hij heeft mij bezocht en is weggegaan. »
zij: « Waar is hij naartoe? »
ik: « Weet ik veel, hij ging zijn familie bezoeken. Hij is pas 18 geworden in maart. »
zij: « Dus je wilt niets zeggen? »
De ene zei tegen de andere : « Ik zal hem wel doen spreken » en hij sloeg me met zijn vuist tegen mijn lippen tot bloedens toe.
De andere aanwezige man zei hem dat hij mij terug naar mijn kamer met de matras moest brengen, en hij zei me nogmaals : « Denk maar goed na. We gaan 24 uur op24 uur met je werken. Je zal er moe worden. Je hebt een tip gekregen over wat we van je willen horen, nu is het aan jou. » Ik werd terug naar beneden gebracht.